Matath kaviyak lianna – Pawani Umayangana

නොනවත්වා නාද වෙන ජංගම දුරකථන තිරය දෙස මා ඔහේ බලා සිටියේ එයට පිළිතුරු දෙන්නට සිතක් නොවුණු නිසාය.උදෑසනම, නිවැසියන් හා ඇති වූ ගැටුමෙන් පසුව මා කාමරයටම වී සිටියේ කිසිවෙකු හා කතා නොකරමය. යලිත් කුරුණෑගල යෑමට සිතුණත් ඊට සවියක් නොවිණි. අම්මා මල්ලී කොහේ හෝ ගිය බව ඇසුණු පසුව, ක්‍රියා විරහිත කර තිබූ දුරකථනය ද ක්‍රියාත්මක කර තබා,

හිරු සුන්දරව පායා තිබුණත්, ලස්සන මලින් ගෙමිදුල හැඩව තිබුණත් මට ඒ කිසිවක සුන්දරත්ව නොපෙනිණි. අම්මා සකසා දුන් තේ කෝපප්ය අතැතිව ගෙමිදුලේ සෙමෙන් සක්මන් කළේ රාත්‍රිය පුරාවට හඩා වැටුණු විඩාබර දෙනෙත් වලට සහනයක් දෙන්නටය. වේදනා දෙන ගතට සැහැල්ලුවක් දෙන්නටය. එහෙත් දෙපාවලට පණ නැති ස්භාවයක් දැනෙද්දී මම නිවසේ ඉදිරි පඩියේ අසුන්ගෙන උළුවස්සට හිස හේත්තු කළෙමි.කුරුණෑගල සිට කොළඹ

මා නිදිමතේම ඇඳෙන් නැඟී සිටියත් එසැණින් යළිත් ඇඳ මතටම වැටුණේ කම්මුල හරහා එල්ල වූ තද පහරක් සමඟය. මා කම්මුල ද අල්ලා ගත්වනම නෙලුක දෙස බලා සිටියේ කිසිත් සිතා ගත නොහැකිවය.“නෙ.. නෙලුක…”මට ගොත ගැසිණි.“උඹ කා එක්ක ද අද ලව් කළේ..?”ඔහු එක්වරම විමසද්දී මගේ දෙනෙත් කුඩා වූයේ එවදන් වටහා ගත නොහැකිවය.“මොනවද මේ අහන්නේ..?”“එක එකා එක්ක වාහනවල එන්න

ළදරු පාසැලෙන් වේලාසන පැමිණි දිනෙක මා වත්තේ ඇවිදිමින් සිටියේ නෙලුකගේ අම්මා ද පෙනෙන මානයක නොවූ නිසාය. වත්ත පුරාවට වැවී තිබූ ගස් වැල් වර්ග හඳුනා ගන්නට තරම් දැනුමක් මට නොතිබුණි. අම්මාගෙන් පැමිණි දුරකථන ඇමතුමට මා සම්බන්ධ වූයේ උස්ව වැඩි තිබූ වල් පැළ අතර වැටී තිබූ පැෂන් ගෙඩි කිහිපයක් අහුලා ගනිමිනි.“මොකද කරන්නේ..?’“මොනවත් නෑ අම්මා.. වත්තේ ඇවිද්දා..”“හ්ම්ම්.. රෑට